Arctium lappa

Arctium lappa

Άθροισμα: Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Οικογένεια: Asteraceae

Γένος: Arctium

Είδος: lappa

  Συνώνυμα: Fox's Clote. Thorny Burr. Beggar's Buttons. Cockle Buttons. Love Leaves. Philanthropium. Personata. Happy Major. Clot-Bur, Arctium edule Beger, Arctium vulgare (Hill) Evans αρκουδοβότανο, κολλιτσίδα, πλατομαντηλίδα, λάππα, grande Bardane, Große Klette,Bardana maggiore.

 

Arctium: Από το ελληνικό άρκτος.

lappa: Ελληνικό λάππα.

 

Το Arctium lappa (Asteraceae) είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βότανα, με πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες.

Το συναντούμε σε όλη την Ευρώπη και σε πολλές περιοχές της Ασίας, συνήθως σε γόνιμο, χουμώδες έδαφος, πλούσιο σε άζωτο.

Είναι ποώδες, διετές φυτό, που μπορεί να φτάσει και τα τρία μέτρα ύψος.

Τα φύλλα του είναι ωοειδή, καρδιόσχημα στην βάση τους, με κυματώσεις στην περίμετρο τους, και εκφύονται κατά εναλλαγή. Τα κατώτερα φύλλα του είναι πολύ μεγάλα σε μέγεθος.

Τα άνθη του είναι μωβ χρώματος, με αγκαθωτό κάλυκα, και σχηματίζουν ταξιανθία κεφάλιο.

 

Arctium lappa

 

Το Arctium lappa (λάππα) περιέχει μεταξύ άλλων:

τανίνες, πτητικά οξέα, αρτκιϊνη, χλωρογενικό οξύ, αρκτιόλη, φουκινόνη, παλμιτικό οξύ, μυριστικό οξύ, πολυακετυλίνες, βιταμίνες E, C, K, νιασίνη ριβοφλαβίνη, παντοθενικό οξύ, σίδηρο και μαγνήσιο.

Χρήσιμα μέρη του φυτού είναι οι σπόροι, τα άνθη, τα φύλλα και η ρίζα του.

Έχει αντιμικροβιακές, αντιμυκητιακές, αποτοξινωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.

Οι σπόροι του χρησιμοποιούνται για κάθε είδους δερματικές παθήσεις, όπως ο έρπης, εκζέματα, εξανθήματα, ψωρίαση, αλλά και εγκαύματα.

Οι ρίζες και τα φύλλα του έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της ποδάγρας και των ρευματισμών, λόγω του ότι περιορίζουν το ουρικό οξύ μέσω των νεφρών.

Λέγεται ότι οι σπόροι ελαττώνουν το ζάχαρο του αίματος και έχουν καθαρτικές, αποτοξινωτικές και αντιφλογιστικές ιδιότητες.

Γίνονται έρευνες για την χρήση του φυτού σε πολλές μορφές καρκίνου και για την καταπολέμηση του AIDS.

Τα φύλλα και οι σπόροι της είναι χρήσιμα σαν κατάπλασμα σε μώλωπες.

Η λάππα έχει χρησιμοποιηθεί και ως καθαρτικό του αίματος, για την αντιμετώπιση των χολολιθίασεων της γρίπης και προβλημάτων του ουροποιητικού συστήματος, πονοκεφάλους, για την θεραπεία της τριχόπτωσης, και σαν δυναμωτικό των μαλλιών.

Σε πολλές περιοχές του κόσμου η ρίζα της και τα φύλλα χρησιμοποιούνται στη μαγειρική.

Είναι μελισσοκομικό φυτό.

Delphinium peregrinum L.

Delphinium peregrinum L.

Βασίλειο: Plantae

Άθροισμα:Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Τάξη:Ranunculales

Οικογένεια:Ranunculaceae

Γένος: Delphinium

Είδος: D. peregrinum L

Delphinium : Από το δελφίνι, λόγω της ομοιότητας του σχήματος του.

Peregrinum : Ξενικό.

Άλλα ονόματα: Λιναρήθρα, λαγός.

 

Το Delphinium peregrinum L. ανήκει στην οικογένεια Ranunculaceae (ρανουγκουλίδες). Το γένος Delphinium περιλαμβάνει 365 είδη.
Το Delphinium peregrinum L. έχει πολύ χαρακτηριστικό λουλούδι σκούρου μωβ χρώματος, με μεγάλο πλήκτρο στο πίσω μέρος του άνθους και παλαμοσχιδή φύλλα.

Το συναντάμε ανθισμένο Ιούνιο και Ιούλιο.

Όλο το φυτό είναι δηλητηριώδες, περιέχει ομάδες αλκαλοειδών ως άμυνα ενάντια στους εχθρούς του.

Η τοξικότητα του φυτού εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η ηλικία του φυτού και το έδαφος.

Όλα τα είδη του γένους Delphinium χρησιμοποιούνται ως καλλωπιστικά φυτά.

Salvia sclarea L.(Αϊ Γιάννης)

Salvia sclarea L.(Αϊ Γιάννης)

Βασίλειο: Plantae

Άθροισμα: Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Τάξη: Lamiales

Οικογένεια: Lamiaceae

Γένος: Salvia

Είδος: S. sclarea L.

'Αλλα ονόματα: Αϊ Γιάννης, Αγιαννίτης, Γοργογιάννης.

Η Salvia sclarea είναι είδος τους γένους των φασκόμηλων ( Salvia).

Είναι ιθαγενές της νότιας Ευρώπης και καλλιεργείται πλέον σε πολλές χώρες,

ειδικά στη Μεσόγειο και την κεντρική Ευρώπη.

Είναι πολυετές φυτό, ύψους έως ένα μέτρο, τα άνθη του φέρουν βράκτια φύλλα χρώματος άσπρου με αποχρώσεις του ροζ. Τα άνθη του έχουν ανοιχτό μωβ χρώμα με αποχρώσεις του άσπρου στο χείλος τους.

Έχει βλαστό τετραγωνικής διατομής, και τα φύλλα του βρίσκονται στη βάση του βλαστού. Έχει τριχωτά μεγάλα φύλλα με τεθλασμένη επιφάνεια και έντονες νευρώσεις.

 

Η Salvia sclarea είναι γνωστό θεραπευτικό φυτό από πολύ παλιά, αναφορές σε αυτό βρίσκουμε στον Διοσκουρίδη και στον Πλίνιο.

Έχει αντισπασμωδικές, τονωτικές, αντικαταθλιπτικές, αφροδισιακές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες, και χρησιμοποιείται για τη θεραπεία διαταραχών του στομάχου και των νεφρών.

Είναι κατευναστικό βότανο, που βοηθά στην ανακούφιση από τους πόνους της περιόδου και προβλημάτων της εμμήνου ρύσεως.

Το αιθέριο έλαιό του χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στην αρωματοθεραπεία και στην βιομηχανία τροφίμων.

Είναι μελισσοκομικό φυτό.

Melissa officinalis L.

Περιγράφηκε πρώτη φορά από τον Carl Linnaeus (1707 – 1778) γνωστός και ως Carl von Linné, Σουηδός βοτανολόγος, ιατρός, ζωολόγος, ιδρυτής της διωνυμικής ονοματολογίας και θεμελιωτής της βοτανικής επιστήμης.

Melissa officinalis L.

Βασίλειο: Plantae

Άθροισμα: Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Τάξη: Lamiales

Οικογένεια: Lamiaceae

Γένος: Melissa

Είδος: M. officinalis

 

Άλλα ονόματα:μελισσόχορτο, μελισσοβότανο, μέλισσα, αγριομέλισσο, κιτροβάλσαμο, Lemon Balm, Sweet Balm, Bee Balm, Baume, Melisse, Melissa, Herbe citron,Cedronella, citraria.

 

Melissa: Από την μέλισσα

officinalis: Φαρμακευτική

 

Η Melissa officinalis ή, όπως είναι πιο γνωστό, το μελισσόχορτο, είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα στην Ελλάδα. Είναι ιθαγενές φυτό της Μεσογείου και βρίσκεται διάσπαρτο σε όλη την Ελλάδα. Ανθίζει το καλοκαίρι από τα τέλη Ιουνίου.

Ανήκει στην οικογένεια Lamiaceae, (χειλανθών), οικογένεια που περιλαμβάνει πολλά σημαντικά βότανα (μέντα, ρίγανη, φασκόμηλο, λεβάντα, και πολλά άλλα ).

Είναι φυτό πολυετές, ποώδες, με ύψος έως και ένα μέτρο. Ο βλαστός του είναι τετραγωνικής διατομής, τα φύλλα του είναι ωοειδή οδοντωτά και στην βάση καρδιόσχημα και επαλλάσσονται σταυροειδώς. Τα φύλλα του κατά την περίοδο της άνθισης μικραίνουν. Τα άνθη του είναι λευκά με τέσσερις λευκούς στήμονες, χαρακτηριστικά της οικογένειας Lamiaceae.

Melissa officinalis L.

 

Το μελισσόχορτο περιέχει μεταξύ άλλων τα εξής συστατικά:

Κιτράλη, κιτρονελάλη, οξικό οξύ, εστέρα ευγενόλης, γερανιόλη, πολυφαινόλες, τανίνες, φυτικές χρωστικές, ροζμαρινικό οξύ, τριτερπενοειδή, καριοφυλήνη, μονοτερπενοείδη γλυκοσίδια, λιναλοόλη, θυμόλη

Είναι γνωστό ως φυτό που χαρίζει μακροζωία, φήμη που ίσως να οφείλεται στο ότι πολλά από τα συστατικά του έχουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες.

Είναι πλούσιο σε αιθέρια έλαια (κιτράλη,κιτρονελάλη, γερανιόλη, λιναλόλη).

Η κιτρονελάλη είναι ουσία που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και στη σαπωνοποιία. Σύμφωνα με έρευνες έχει αντιμυκητιακές, ηρεμιστικές,

αντικαταθλιπτικές και εντομοαπωθητικές ιδιότητες.

Το μελισσόχορτο έχει έντονη μυρωδιά λεμονιού που οφείλεται στην κιτράλη,

(κιτράλη α, κιτράλη β), ουσίες που χρησιμοποιούνται σαν συστατικά στην αρωματοποιία και έχουν αντιμικροβιακές ιδιότητες.

Η γερανιόλη έχει επίσης εντομοαπωθητικές ιδιότητες το οποίο όμως δεν ισχύει στην περίπτωση των μελισσών. Οι μέλισσες εκκρίνουν γερανιόλη για να σημαδεύουν την είσοδο της φωλιάς τους αλλά και τα φυτά από τα οποία παίρνουν το νέκταρ και τη γύρη.

Το έλαιό του χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία για τη θεραπεία αλλεργιών και εκζεμάτων.

Το μελισσόχορτο έχει επουλωτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται σε σκευάσματα για τα τσιμπήματα των εντόμων (συνδυάζεται πολύ καλά με το φασκόμηλο και το θυμάρι) . Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε για τσιμπήματα σκορπιών, εντόμων, και σε περιπτώσεις ανθρώπων που τους έχει δαγκώσει σκύλος.

Βοηθάει στην αντιμετώπιση της υπέρτασης, σε περιπτώσεις πνευματικής κατάπτωσης και μελαγχολίας, και είναι διεγερτικό και τονωτικό για όλο το σώμα. Είναι αντιφυσητικό και χωνευτικό, ιδιαίτερα χρήσιμο σε περιπτώσεις δυσπεψίας και τυμπανισμού της κοιλιάς.

 

Melissa officinalis L.

 

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, το μελισσόχορτο έχει χρησιμοποιηθεί στην αρωματοποιία και αρωματοθεραπεία.

Τον 14ο αιώνα οι μοναχές του Τάγματος των Αδελφών της Παναγίας του όρους Καρμέλ, στο αβαείο του St. just, (wikipedia), παρασκεύασαν ένα φυτικό τονωτικό, καταπραϋντικό νευρικών διαταραχών και αποσμητικό, που έγινε γνωστό με το όνομα carmelite water. Βασικό συστατικό του προϊόντος είναι το μελισσόχορτο (Melissa officinalis). Πολύ χρήσιμο προϊόν, αν σκεφθεί κανείς ότι οι άνθρωποι πλένονταν πολύ σπάνια εκείνη την εποχή. Το προϊόν πωλείται και σήμερα (συνταγές μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο).

Στη βιομηχανία τροφίμων χρησιμοποιείται για αρωματισμό πολλών τροφών και ποτών.

Το μελισσόχορτο καλλιεργείται για διάφορες χρήσεις σε πολλές περιοχές του κόσμου.

Στη μελισσοκομία είναι πολύ σημαντικό φυτό, διότι περιέχει πολύ νέκταρ και οι μέλισσες το προτιμούν. Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω περιέχει γερανιόλη, ουσία που εκκρίνουν οι μέλισσες, για αυτό άλλωστε από παλιά το χρησιμοποιούσαν για να προσελκύουν αφεσμούς (βλέπε και Σμηνουργία).

Dictamnus albus L.

Βασίλειο: Plantae

Άθροισμα: Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Τάξη: Sapindales

Οικογένεια: Rutaceae

Γένος: Dictamnus

Είδος: D. albus

Συνώνυμα: Dictamnus fraxinella, Dictamnus caucasicus.

 

Άλλα ονόματα: burning bush, false dittany, gas plant, άρπους μπαρμπάρους, βάρβαρον, δικτάμι, λούτζα, αγιοβάρβαρα.

Dictamnus: Προέρχεται από το βουνό Δίκτη και το ελληνικό θάμνος.

albus: Άσπρος.

 To Dictamnus albus στην περιοχή μας είναι γνωστό ως αμάραντος.

“Τρία λουλούδια μάλωναν

το ποιο μυρίζει κάλλιο.

Ο πήγανος κι ο αμάραντος 
και το μακεδονήσι.”

Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας ονομάζουν αμάραντα τα φυτά που διατηρούν το χρώμα και τη μορφή τους και αφότου ξεραθούν τα άνθη τους. Κάποιες πηγές στο διαδίκτυο αμάραντα ονομάζουν τα είδη της οικογένειας των βλήτων, (Amaranthaceae), κάποιες άλλες το Limonium sinuatum, ενώ αλλού ως αμάραντος αναφέρεται το Helichrysum conglobatum.

Το Dictamnus albus δεν έχει καμία συγγένεια με το γνωστό δίκταμο, (Origanum dictamnus), που συναντάμε στην Κρήτη. 

 

  Dictamnus albus L.

 

Το Dictamnus albus είναι πραγματικά ένα πολύ ιδιαίτερο φυτό που συναντάμε ανθισμένο από το τέλος του Μαΐου έως και τα μέσα Ιουνίου σε δάση.

Το άνθος του έχει πέντε πέταλα, χρώματος ροζ με νευρώσεις φούξια, με πολυάριθμους στήμονες και έχει φύλλα σύνθετα περιτόληκτα.

Έχει πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά που όταν τριφτεί θυμίζει λεμόνι, η οποία οφείλεται στα πλούσια αιθέρια έλαιά του.

Στα αιθέρια έλαιά του οφείλεται και η ιδιαιτερότητα που το έχει κάνει γνωστό και σαν gas plant. Συνήθως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες το φυτό καλύπτεται με μια κολλώδη ουσία η οποία είναι ιδιαίτερα εύφλεκτη.

Όταν ανάψει κανείς μια φωτιά η ουσία αυτή αναφλέγεται χωρίς να προκαλέσει ζημιά στο φυτό.

Χρησιμοποιείται από παλιά σαν θεραπευτικό φυτό με ιδιότητες παρόμοιες με τον απήγανο, (Ruta graveolens), μιας και ανήκουν στην ίδια οικογένεια (Rutaceae).

Είναι ανθελμινθικό, διουρητικό, σπασμολυτικό, αποχρεμπτικό, αντιπυρετικό, εμμηναγωγό, διεγερτικό και τονωτικό.

Διεγείρει τους μύες της μήτρας προκαλώντας την έμμηνο ρύση και πολλές φορές χρησιμοποιείται και σαν εκτρωτικό.

Άλλες χρήσεις περιλαμβάνουν τη θεραπεία διαταραχών του πεπτικού σωλήνα, της επιληψίας, πληγών, εκζεμάτων, την καταπολέμηση βακτηρίων και μυκήτων.

Είναι καλλωπιστικό φυτό και έχει χρησιμοποιηθεί στην αρωματοποιία.

Χρειάζεται προσοχή στην χρήση του γιατί σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα και δεν πρέπει να λαμβάνεται από εγκύους, ενώ εάν τρίψει κανείς χλωρά φύλλα στο δέρμα του μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα

Ruta graveolens L. (Απήγανος)

Περιγράφηκε πρώτη φορά από τον Carl Linnaeus (1707 – 1778) γνωστός και ως Carl von Linné, Σουηδός βοτανολόγος, ιατρός, ζωολόγος, ιδρυτής της διωνυμικής ονοματολογίας και θεμελιωτής της βοτανικής επιστήμης.

 

  Ruta graveolens L.

Βασίλειο: Plantae

Άθροισμα: Angiosperms

Κλάση: Dicotyledons

Τάξη: Sapindales

Οικογένεια: Rutaceae

Γένος: Ruta

Είδος: R. graveolens L.

Άλλα ονόματα: Πεγάνι, πηγάνι, πηγουνιά, πήγαντο, βρωμοπήγανος, garden rue, herb of Grace, Péganium, Weinraute, Gartenraute, Sedefotu, Sadab, Arruda, Ruda, vinruta.

 
Ruta: Λατινική ονομασία προερχόμενη πιθανών από το ελληνικό ρυτόν.  
graveolens : έντονα αρωματικό.

Ο Απήγανος, (Ruta graveolens L.), είναι ένα από τα γνωστότερα βότανα από την αρχαιότητα και έχει χρησιμοποιηθεί για ένα μεγάλο αριθμό θεραπειών, ενώ του έχουν αποδοθεί και μαγικές ιδιότητες.

Είναι πολυετής θάμνος ύψους έως και ενός μέτρου και βρίσκεται στην περιοχή μας σε μικρούς αριθμούς σε άγρια κατάσταση.

Τα άνθη του έχουν τέσσερα κίτρινα οδοντωτά πέταλα , (εκτός από το κεντρικό άνθος που έχει πέντε πέταλα), οκτώ στήμονες κίτρινου χρώματος και κάψα με τέσσερις λοβούς. Τα φύλλα του είναι σύνθετα πτεροσχιδή, γαλαζοπράσινου χρώματος, με πολύ έντονη μυρωδιά.

Το συναντάμε κυρίως στην περιοχή της Μεσογείου, στην δυτική Ασία, σε βραχώδεις τοποθεσίες με καλά στραγγιζόμενα εδάφη.

Πολύ γνωστό φυτό από την αρχαιότητα, ειδικά στην περιοχή του Πόντου όπου το χρησιμοποιούσαν σαν αντίδοτο για κάθε μορφής δηλητήρια.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ΄ (132 π.χ – 62 π.χ.) χρησιμοποιούσε τον απήγανο σαν συστατικό σε αντίδοτο κατά των δηλητηρίων.

Στην Ηράκλεια του Πόντου οι υπήκοοι του τυράννου Κλέαρχου έτρωγαν απήγανο σαν αντίδοτο κατά των δηλητηρίων, διότι ο τύραννος είχε σαν συνήθεια να δηλητηριάζει τους υπηκόους του για διασκέδαση.

Σύμφωνα με τον Πλίνιο ο απήγανος δρα ευεργετικά στην όραση, ενώ ο Ιπποκράτης το συνιστούσε σαν ευεργετικό βότανο γενικά.

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ως πέγανον.

Κατά την διάρκεια του μεσαίωνα, σύμφωνα με τον θρύλο, στην Μασσαλία ή στην Τουλούζη είχε εμφανιστεί επιδημία πανούκλας. Μια ομάδα τεσσάρων ληστών έκλεβε τους νεκρούς, χωρίς όμως να επηρεάζονται οι ίδιοι από την πανούκλα.

Όταν πιάστηκαν, τους ζητήθηκε να αποκαλύψουν το μυστικό τους σε αντάλλαγμα να δείξει το δικαστήριο επιείκεια, έτσι αποκάλυψαν το περιβόητο ξύδι των τεσσάρων ληστών, μια συνταγή βοτάνων που τους προστάτευε από την πανούκλα. Μια από τις συνταγές που έχουν επιβιώσει περιλαμβάνει δενδρολίβανο, αποξηραμένα άνθη φασκόμηλου, αποξηραμένα άνθη λεβάντας, φρέσκο απήγανο, καμφορά διαλυμένη σε οινόπνευμα, φέτες σκόρδου και ξύδι από κρασί (wikipedia). Χρησιμοποιείται τρίβοντας λίγο από το μείγμα στα χέρια και στα αυτιά. Στο διαδίκτυο θα βρείτε και άλλες παραλλαγές τις συνταγής αυτής.

Η οικογένεια Rutaceae περιέχει πάνω από 1700 είδη θάμνων και μικρών δέντρων, τα περισσότερα από τα οποία παράγουν ένα μεγάλο αριθμό αιθέριων ελαίων, γλυκοζιτών και αλκαλοειδών. Τα πιο σημαντικά είναι τα είδη Ruta graveolens και Ruta chalepensis

Ο απήγανος, (Ruta graveolens), περιέχει πάνω από 120 ενεργά συστατικά τα πιο σημαντικά των οποίων είναι:

Αιθέρια έλαια (μεθυλο-εννεανυλο-κετόνη, μεθυλ-κ-οκτυλ-κετόνη και μεθυλ-επτυλ-κετόνη κ.α.).

Αλκαλοειδή (φαγαρίνη αρμπορίνη, γραβεολίνη, γραβελίνη, ρουταμίνη, ρουταμαρίνη).

Κουμαρίνες (βεργαπτίνη, ξανθοτοξίνη, ψωραλίνη).

Φλαβονοειδή γλυκοσίδια (ρουτίνη, κερκετίνη)

Έχουν επίσης βρεθεί λεμονίνη, κινεόλη,τανίνη, ρητίνες και ασκορβικό οξύ.

Έχει ιδιότητες αντιφλεγμονώδεις, αντιοξειδωτικές, αντιαρρυθμικές, αντιμικροβιακές, ανθελμινθικές, αναλγητικές και αντισταμινικές.

Έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για πάρα πολλές διαφορετικές θεραπείες.

Στην ομοιοπαθητική χρησιμοποιείται το αιθέριο έλαιό του για τους ρευματισμούς, τις νευραλγίες, τις εμμηνορραγίες, τους κιρσούς, τη φλεβίτιδα και το δυνάμωμα της όρασης (πηγή:Κ. Μπαζαίος, 100 βότανα 1000 θεραπείες).

Η ρουτίνη δυναμώνει τα εύθραυστα αιμοφόρα αγγεία και τις κιρσώδεις φλέβες. Αλοιφή με απήγανο χρησιμοποιείται για την θεραπεία της ποδάγρας, για τους πόνους των ρευματισμών, σε διαστρέμματα, μώλωπες των τενόντων, στις χιονίστρες και στον καθαρισμό των πληγών.

Στο παρελθόν έχει χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία κατά της επιληψίας και της υστερίας, και κατά των κολικών.

Είναι χρήσιμο σε πόνους του στήθους που οφείλονται σε πνευμονία και πλευρίτιδα.

Είναι εντομοαπωθητικό και παρασιτοκτόνο και χρησιμοποιείται για να απομακρύνει τους ψήλους, τις ψείρες και τον σκόρο.

Η σκόνη από τους σπόρους χρησιμοποιείται επίσης σαν εκτρωτικό αλλά και εμμηναγωγό.

Στην αρωματοποιία συνδυάζεται με άλλα βότανα και χρησιμοποιείται στην παραγωγή αρωμάτων και καλλυντικών.

 

Είναι ένα πολύ διαδεδομένο καλλωπιστικό φυτό που μπορεί να βρει κανείς εύκολα σε φυτώρια. Κατά μια άποψη λέγεται ότι φέρνει καλή τύχη και διώχνει την κακή ενέργεια από το σπίτι στο οποίο βρίσκεται. Δεν είναι τυχαίο ότι παλιά θεωρούταν προστατευτικό ενάντια στη μαγεία.

Σε πολλές περιοχές της Μεσογείου χρησιμοποιείται σε μικρές ποσότητες σε σαλάτες, και δίνει ευχάριστη γεύση στα τυριά και στα κρέατα.

Είναι χρήσιμο φυτό στη μελισσοκομία, διότι οι μέλισσες δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό.

 Ο απήγανος χρειάζεται πολλή προσοχή στην χρήση του γιατί σε μεγάλες δόσεις είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος και δεν πρέπει να λαμβάνεται από εγκύους και παιδιά, ενώ εάν τρίψει κανείς χλωρά φύλλα στο δέρμα του μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα.